ေတာင္ပံမ်ားရဲ႕ သဘာဝ

ေျပးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ လိုက္မမီေတာ့တဲ့အထိ။
ပ်ံသန္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မျမင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

ေတြးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ ခ်ျပလို႔မရႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။
ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ေခၽြးပ်ံရတဲ့ အထိ။

ျငင္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မရွင္းႏုိင္ေတာ့တဲ ့အထိ။
ေၾသာ္…
ရွင္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မျငင္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ အထိ။

ထေမးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မေျဖႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။
ခ်ေရးခ်င္တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ မ်က္လံုးျပဴးရတဲ့အထိ။

အေတာင္ပံေတြ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္
ငါ့အမိန္႔ငါေတာင္ မနာခံေတာ့တဲ့အထိ။
အမွီအခုိကင္းခ်င္တယ္
အနာဂတ္မွာ ငါ့ေျခေထာက္ေပၚမွာေတာင္ ငါရပ္စရာ မလိုေတာ့တဲ့အထိ။

ျမင့္မားခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ရွိခုိးႏုိင္သည္အထိ။
စ်ာန္ရခ်င္တယ္
ငါ့အဆင့္ထိငါ ျပန္မက်ႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

အလင္းပြင့္ေလးတခု အျဖစ္နဲ႔ ေရာင့္ရဲခ်င္တယ္။
ငါ့တကုိယ္စာငါ ခပ္ဝါးဝါးေလး ျမင္ရသည္အထိ။
ဗလာလက္တစံုနဲ႔
ကဗ်ာစက္ရံုေလးျဖစ္ခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ခူးဆြတ္လုိ႔မႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

(ေကာင္းကင္ကုိ)

Hallucination

သစ္သီးေတြကုိ ခ်ိဳတယ္ထင္ေတာ့
သစ္သီး အခြံေတြက ဟားတိုက္တယ္။

ဂီတသံကုိ သာယာတယ္ ထင္ေတာ့
နားေလးသူေတြက ဟားတုိက္တယ္။

ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ တန္ခုိးရွိတယ္ ထင္ေတာ့
ငလ်င္ေတြက ဟားတိုက္တယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုတဲ့၊ အထက္အရပ္၌တဲ့
လံုးေနတဲ့ကမၻာက ဟားတိုက္တယ္။

အစြဲအလမ္းေတြက သစ္ပင္ေတြေပါ့
မိရုိးဖလာေတြကုိ ပုဆိန္ေတြအျဖစ္ အာရံုမွားခဲ့တယ္။

ေၾသာ္...သစ္ပင္ကုိ ခုတ္ရမယ့္ ပုဆိန္ေတြ
သစ္ပင္မွာ လာစုိက္ေနခဲ့။
ေကာင္းကင္ကို

ေကာင္းကင္ကုိရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ

အပ်င္းေတြ ေစာင္လိုျခံဳခဲ့တယ္
ပုလင္းေတြ ေတာင္လိုပံုခဲ့တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ၾကိဳးညွိျခင္း

တံလွ်ပ္ေတြထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔
ငါးမွ်ားခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ဖူးတယ္။

‘အေျဖ’ေတြခ်ည္း ‘ေလွနံဓားထစ္’ရွိတဲ့ အရာေတြမွာ
‘ေမးခြန္း’ေတြသာ လိုက္ရွာမိခဲ့။

ပိဋကတ္သံုးပံုထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
သမၼာက်မ္းစာထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
ဘတ္ဂဗတ္ဂီတာ ထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
ကိုရန္ က်မ္းစာထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။

ငါ ့ရင္ ဘယ္ဘက္အခန္းထဲမွာေတာ့
ဘုရားတဆူ သီတင္းသံုးေနတဲ့
စစ္ဌာန တခုလား?
စစ္ဘုရင္တပါး သိမ္းပုိက္သြားတဲ့
ေစတီပ်က္တဆူလား?
ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနသလိုလို
ေဝေဝဝါးဝါးသိေနတယ္။

သူငယ္ခ်င္း…
ဒီည…ငါ…တရားမနာေတာ့ဘူး၊
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကုိယ္ ျပန္နာရဦးမယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခ်စ္တယ္

ခ်စ္တယ္
နင့္ကုိခ်စ္မိမွ
ငါနဲ႔ငါ ေတာ္ေတာ္ ေစ်းကြာသြားတယ္။

ခ်စ္တယ္
ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး မ်က္လွည့္ဆရာဟာ ငါပဲ။
ငါျပေနတဲ့ မ်က္လွည့္ကုိ
ငါကုိယ္တိုင္ေတာင္ အံ့ၾသရတယ္။

ခ်စ္တယ္
ဒီစကားေလးမေျပာခင္မွာ
ငါတေယာက္တည္း ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ
သူမ်ားဦးသြားမွာ ေၾကာက္တဲ့ေကာင္ရယ္
စိတ္ဆုိးသြားမွာ ေၾကာက္တဲ့ေကာင္ရယ္
တေကာင္နဲ႔ တေကာင္
ရန္ေစာင္လုိက္ၾကေသးတယ္။

ခ်စ္တယ္
အခ်စ္မွာ
မိုးၾကိဳးက လွ်ပ္စီးထက္ အရင္လာတယ္။
ငါ့ပန္းပြင့္စကား မုိးၾကိဳးသြားကုိ ၾကားအျပီးမွာ
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးေတြစုိ
အနီေရာင္ လွ်ပ္စီးခ်ိဳခ်ိဳကုိ ငါေငးလိုက္ရတယ္။

ညီမေလးရယ္
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္
နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္မွာထားရမွန္းမသိရင္
ငါ…မ်က္လံုးေတြကုိမွိတ္
အာရံုထဲမွာ ကင္းဗတ္စ တခု ခ်ိတ္လိုက္ပါ့မယ္
နင့္မ်က္ႏွာေလး လာထားဖုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို

ေမတၱာဆိုတာ စူးတတ္တယ္

ေက်ာက္တံုးထဲကေနေတာင္
ေသြးေတြပန္းထြက္လာေအာင္
နင္မန္းမွႈတ္ႏုိင္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

နင့္ႏွႈတ္ခမ္းက ေၾကြက်လာမယ့္
မကုန္မခန္းႏုိင္တဲ့ ပန္းေတြဟာ
သံမဏိရင္ေတြ ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္အထိ
တန္ခိုးရွိမွန္းလည္း သိပါတယ္။

တေခ်ာင္းထဲေသာ စိတ္နဲ႔
ေျပးေနတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေတြ
နင့္ေၾကာင့္ မရွႈမလွ ေခ်ာ္လဲတုိင္း
နင့္အတိတ္နဲ႔ နင္ ေျခရာတုိင္းႏုိင္တုန္းမို႔
နင္ေက်နပ္ေနမွန္းလည္း သိပါတယ္။

အေကာင့္မ်ားစြာဖြင့္ျပီး
၁၅၀၀ လႊင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေရ၊

သိလ်က္နဲ ့မိုက္ေနသူက
နင္မသိပဲ မိုက္မိမွာစုိးလို႔
တခုေတာ့ သတိေပးမယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး နင္းမသြားပါနဲ႔။
ငါ့ႏွလံုးသားက ကြဲလြယ္အက္လြယ္
နင့္ေျခဖဝါးေတြ ရွလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဟသၤာ

ျပိဳင္တူေတာ့ တြန္းပါတယ္။
တေယာက္က လီဗာနင္းရင္
တေယာက္က ဘရိတ္နင္းတယ္။

ဖက္ေတာ့ဖက္ထားပါတယ္။
ေကာ္နာေစာင့္ေနတဲ့ ေဘာလံုးသမား ႏွစ္ေယာက္
တေယာက္ကုိ တေယာက္ ဖက္ထားသလိုမ်ိဳး။

ဒဂုန္တာရာက ေျပာတယ္။
“ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ
ရန္သူကုိ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ”တဲ့...
ခုေတာ့ မိတ္ေဆြေတြပဲ ရန္သူ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။

ေမးခြန္းတေတာင့္နဲ႔ ပစ္လိုက္တိုင္း
ငွက္ႏွစ္ေကာင္ သူတို႔ ရတယ္။
ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲထုတ္လိုက္တိုင္း
ပန္းႏွစ္ပြင့္ ေၾကြေၾကြက်တယ္။

ကဲ…
ေသြးထားတဲ့ ဓားေတြသံေခ်းမတက္ဖုိ႔
ကုိယ့္လက္ကုိယ္ျပန္ ခုတ္ၾကစုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို

တဘက္ျမင္

ေလာကၾကီးမွာ
ေျဖရအခက္ဆံုး ေမးခြန္းက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းပဲ။

ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
ဘုရားေတြ ဆိုတာေတာင္မွ
သတ္မွတ္မွႈအရပဲ ရွိတာ။

ယံုၾကည္ခ်က္လို ့ေခၚခ်င္ေခၚ
မွိႈင္းလို ့ေခၚခ်င္ေခၚ
ရပ္မယ့္ေျခေထာက္ေတြရွိလို႔
ရပ္စရာ ေျမၾကီးရွိတာ။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ
တိမ္ေတြေပၚမွာ ရပ္
သူမ်ားေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္
ေဟာ..ဟုိမွာ ပိစိေလးေတြ။
ေကာင္းကင္ကို

ဓားဝွက္ထားတဲ့ ေျခဖဝါး

အစကေတာ့
ေသာႏုတၳိဳရ္လုိ အၾကည့္
ဒုကၡသည္ ဥပဓိနဲ ့။

ကုိယ့္အတၱကုိယ္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ေဖးကူလက္တြဲ လိုက္မွ
အျပံဳးတခ်က္ မပ်က္
လူစားလဲရက္တာ နာလုိက္တာ။

အစကေတာ့
မိတ္ေဆြထက္ပုိတဲ့ အျပံဳး
ပန္းပြင့္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ ့။

ကုိယ့္သံသယေတြကုိ သန္ ့ရွင္း
ခင္မင္မွႈေတြနဲ႔ တံတားခင္းေပးလိုက္မွ
ဓားသြားနဲ ့ခ်နင္း
ငါရင္းလုိက္ရတာ နာလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို

အၾကြင္း

လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိတည္
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး စားၾကည့္လိုက္တာ
ရလဒ္က သုညနဲ ့
အမာရြတ္ေတြ ၾကြင္းခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ငါမဟုတ္ဘူး

လူတေယာက္
၂၄နာရီ စက္ဝိုင္းကုိ ပတ္ျပီး
တာစထြက္ခဲ့တဲ့ ေနရာဆီကုိ ေျပးေနတယ္။
ေျပးေနတာကလည္းငါ။
ရပ္ေနတာကလည္းငါ။

ဓားတလက္
ေသြးရင္းတန္းလန္းနဲ႔ သံေခ်းတက္ေနတယ္။
ေသြးေနတဲ့ သူကလည္းငါ။
ဓားကလည္းငါ။
သံေခ်းကလည္းငါ။

ပါးကြက္သားတေယာက္
ပစၥဳပၸန္တံခါးကုိ လာေခါက္ေနတယ္။
ပါးကြက္သားကလည္း ငါ။
အျပစ္သားကလည္း ငါ။

ကဗ်ာတပုဒ္
စိတ္အိုက္အိုက္နဲ ့ေခါင္းကုတ္ေနတယ္။
စပ္တဲ့သူကလည္းငါ။
ဖတ္တဲ့သူကလည္းငါ။
နားမလည္တဲ့သူကလည္းငါ။

မွန္တခ်ပ္
ငါ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လာရပ္ေနတယ္
မွန္ထဲက မ်က္ႏွာ
အဲဒါ ငါမဟုတ္ဘူး။
ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာရြတ္သံ

ဗီြအိုေအမွာ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဆရာမ ေဒၚေမျငိမ္း စီစဥ္ တင္ဆက္ထားတဲ့ ေဒၚစုရဲ႕ ကဗ်ာပါ။ ေဒၚစုရဲ႕ ကဗ်ာေနာက္မွာ ဗီြအိုေအက ကုိသားညြန္႕ဦး ရြတ္ဆိုေပးထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာလည္း ပါပါတယ္။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ပြင့္ဖတ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ေက်ာက္

လူအုပ္ၾကားထဲမွာမွ
အထီးက်န္မွႈ အနံ႔က ရတာ။
ငါကိုယ္တိုင္ နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ စကားေတြ
ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာေနရတယ္။

ငါ့ကုိ ငါမဆန္ဖို႔
ငါ့ကုိယ္ငါ ဆန္တက္
မ်က္ႏွာဖံုး တခု တပ္လိုက္မွ
အားလံုးမွတ္မိသြားၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

"မိုမို"ေရ..."ဟူး"

(၁)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
‘ငါး’ဘဝထက္ ဆိုးတယ္
မွ်ားထားတဲ့ အစာမွန္း သိသိၾကီးနဲ႔
အလုအယက္ ဟပ္ေနရတယ္။

(၂)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
ဆင္လိမၼာ ဘဝထက္ ဆိုးတယ္။
မလိုအပ္ပဲ အေခၚခံရလည္း လိုအပ္လာရင္
‘ဘုရား’ထူးရေသးတယ္။

ကုိယ့္အေၾကာင္း အမွတ္တံဆိပ္ကုိ
ေလာက က ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိမ့္မတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔လူေတြဟာ
လက္ခံမွဳ၊ လက္မခံမွႈေတြ အလိုက်
မ်က္လံုးဖြင့္ခ်ိန္ကေန ပိတ္ခ်ိန္အထိ
ဆင္လိမၼာလို ကျပေနရတာပဲ။

(၃)
ေၾသာ္..
ကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
လူေတြဟာ
ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ နတ္ျပည္ေတြကုိ စိတ္တိုင္းက် ဖန္ဆင္း
ေဟာ…ၾကည့္လိုက္!
အာကာသ အေမွာင္ဟာ
ေရႊေရာင္ တဝင္းဝင္းနဲ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ

D..မို..က..ေရ..C

(၁)
ေတာင္းယူလုိ႔လည္းမရ
တိုက္ယူလို႔လည္းမရ
က်င့္ယူမွ ရမယ့္အရာ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ က်င့္ျခင္းမွာ
ေတာင္းတာေရာ
တုိက္တာေရာ
က်င့္တာပါ ပါမယ္။

(၂)
သူ႕ေနာက္ သူလိုက္ရင္း
အရွိန္သတ္မရတတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မွာ
သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတတ္တဲ့ သဘာဝလည္းရွိတယ္။

(၃)
ေရစီးကမ္းျပိဳ ေစတနာနဲ႔
ပန္းမၾကိဳက္သူေတြရဲ႕ျခံထဲမွာ
ႏွင္းဆီေတြ အတင္းသြားစိုက္ဖူးတယ္၊
ရုိက္လႊတ္မခံရတာ ကံေကာင္း။

(၄)
ဂရိရာဇဝင္ကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မဲပံုးထဲက လွ်ံထြက္လာတဲ့ အမည္းတစက္
ဆိုကေရးတီး လက္ထဲက အဆိပ္ခြက္ေပါ့။

(၅)
ခ်ီတက္ၾကပါစုိ႔
လက္ပါတဲ့ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းဝါဒ ကေန
သက္ညွာတဲ့ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းဝါဒဆီသုိ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ

ဥယ်ာဥ္

ေလာကၾကီးကလည္း
ငွားဝတ္ထားတဲ့ အလင္းေရာင္ ေတြကုိခၽြတ္
သူ႕ကုိယ္သူ ညအေမွာင္ထဲ လႊတ္လိုက္ျပီ

မင္းနဲ႔ငါနဲ႔လည္း
မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမွႈ ေတြကိုခၽြတ္
ငွက္ကေလးတေကာင္စီ သဘာဝထဲကုိ လႊတ္ရေအာင္။

အခ်စ္ေတြကုိ ဖေယာင္းတုိင္လို မီးညွိ
အေမွာင္ထုကုိ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေရာျပီး ျမည္းၾကည့္တယ္။
ျခံဳေတြၾကားမွာ ပန္းတပြင့္ စမ္းမိသလို
ကႏၱာရမဆန္တဲ့ ဘဝပတ္လမ္းတခုကုိ ေတြ ့ခဲ့ျပီ။

အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ
‘အိမ္’ ဆိုတဲ့ ‘ေထာင္’ ေလးတဲ့။
မင္းနဲ ့သာဆိုရင္ ငါ့အတြက္ကေတာ့
ပန္းၾကိဳက္လိပ္ျပာ တေကာင္ကုိ
ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲ ေလွာင္ထားသလိုပဲျဖစ္မွာ။
ေကာင္းကင္ကို

သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ စကားဝိုင္း

(၁)
ရင္ဘတ္မွာ ျမွားတန္းလန္းန႔ဲ လူနာေတြ…
ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္
က်ေနာ္တို ့ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။

(၂)
လူ ့ဘဝဆိုတာ
ေမြးကတည္းက ေျခြအခ်ခံလိုက္ရတဲ့
သစ္ရြက္တရြက္ပါပဲ။

ပ်ံတက္ျခင္းနဲ ့ေၾကြက်
သူ ့ဘဝခရီး ခဏမွာ
သစ္ရြက္ တရြက္က ဆိုတယ္
လူသားရဲ႕အစ…ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမွႈကတဲ့။
ေနာက္တရြက္က ျငင္းတယ္။
လူသားရဲ႕အစ…ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးက။

ဒီလိုနဲ ့
ယံုၾကည္မွႈ ‘ခ်ိဳ’ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႕
သစ္ရြက္ႏွစ္ေကာင္ ခတ္တဲ့ၾကားမွာ
နားရြက္ေလး တစံု ၾကားညပ္သြားတယ္။

က်ေနာ္
ျမွားဒဏ္ရာကုိသာ အာရံုေရာက္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ႏု
ကုိယ္တိုင္မသိတဲ့အရာအတြက္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဝန္ေလးလွတဲ့ အရုိးစု
စားပြဲကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲထု
အာရံုေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီ လုလိုက္တယ္။

ပစၥဳပၸန္ကုိ တည့္တည့္ၾကည့္
ျမင္ႏုိင္သေလာက္ပဲေျပာၾကည့္မယ္။
လူဟာ လူက ဆင္းသက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

“အလင္းျဖဴ” တမ္းခ်င္း

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။

လက္တဆုပ္စာရဲ႕ အတၱေတြေၾကာင့္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဆုေတာင္းဆႏၵေတြ
‘ဥ’ဘဝ မွာတင္ ေသတယ္။

ဟိုဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္း
ဒီဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း အဲဒီ့ဘုရားဆီမွာပဲ ဆုေတာင္း
ေလာဘေရွ႕ထားတဲ့ ပူေဇာ္မွႈေတြနဲ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေျဖသိမ့္လွည့္စား ေနၾကပံုေတြက
ဘုရားေတြဟာ ကုိယ္ခြဲမ်ားစြာနဲ႕
ႏွစ္ဘက္ခၽြန္ေတြ က်ေနတာပဲ။

ေၾသာ္…
လူေတြ လူေတြ…
အျမင္အာရံု တံခါးေတြေစ့
ဘုရားေတြေရွ႕မွာ ဓားေသြးေနၾကပါလား။

၂၁ရာစုဦး က်မ္းသစ္ထဲမွာ
ေလာကေစာင့္နတ္မင္းဟာ
လူသားေတြကုိ သည္းခံႏုိင္မွႈ ကုန္ဆံုး
ေကာင္းကင္ ကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲ ထုလိုက္တယ္။

မိုးၾကိဳးမုန္တုိင္းေတြ…ငလ်င္ေတြ…မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမွႈေတြနဲ႔
စစ္ပြဲေတြ…အၾကမ္းဖက္မွႈေတြ…သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေဖာက္ျပန္မွႈေတြ
ဘုရားက လူေတြကို ဒဏ္ခတ္ေနတာ မဟုတ္
လူေတြက လူေတြကုိ ဒဏ္ခတ္ေနတာ။

ဘာသာေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရး
နာမည္လွလွေလးေတြတပ္
သူတို႔ လူသတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူသားဝါဒ၊ လြတ္လပ္မွႈ
ဒါေတြကုိ အေရးတၾကီး ဟစ္ေၾကြးေနရျခင္းကုိက
ဒါေတြ ရွွိမေနျခင္းရဲ႕ သက္ေသပဲ။

မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ဒီေန ့ျဂိဳလ္ကမၻာမွာ
ေရွ႕ဆံုးကလူကလည္း ေသနတ္နဲ႕
အက်ိဳးစီးပြါးကုိ အဓိကထား
အသက္ေတြနဲ ့ေဆာ့ကစားတယ္။
ေနာက္ကလူေတြကလည္း မီေအာင္ မနည္းလုိက္
ေၾသာ္
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ
ပန္းပန္ထားတဲ့ လူမိုက္ပါပဲ။

ရြာၾကီးကုိက ဒုစရုိက္မို ့
အားလံုးက တုတ္ေဆာင္ ဓားေဆာင္
ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္ေနရတယ္။

ရာဇဝင္ အခန္းခန္းကလည္း
ယဥ္ေက်းမွႈ ဖန္ဆင္းခဲ့သူ ကေဝေတြထက္
စစ္ဘုရင္ေတြကုိ credit ေပး
သမိုင္းကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ ေရးခဲ့ၾကတယ္။

ဇာတ္ခံုတခုေပၚမွာေတာ့
ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းစီးေနသူတသုိက္
အခ်င္းခ်င္း လက္ဝါးရုိက္
ေျမစာပင္ေတြကုိ မီးတိုက္ၾကေတာ့မယ္။

ေဒါသတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့က်ည္ဆံေတြကုိ
ရင္ဘတ္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႕ခုခံရင္း
အသံေတြ ျမစ္ဖ်ားခံရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ့္အေရးအေၾကာင္း က်ေတာ့
ကမၻာေစာင့္နတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
သူတို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ တန္ခုိးေတြ
ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

ငရဲခုန္ဝင္လာတဲ့ ဖန္သားျပင္ကုိ
ဇြတ္အတင္း ရုန္းကန္ စုိက္ၾကည့္
တစံုတရာကုိ အထိတ္တလန္ ့သိလိုက္တယ္။
ကမၻာဟာ ကမၻာနဲ ့တိုက္မိျပီး ပ်က္စီးႏုိင္တယ္။

မ်က္လံုးေတြကုိ အတင္းအၾကပ္ျပန္မွိတ္
ႏွလံုးခုန္သံကုိ ပုတီးလုပ္ျပီး စိပ္လုိက္တယ္။
ငိုသံ မွ်င္းမွ်င္းေလးတခု
မိုးျခိမ္းသံလုိ ဆူညံမွႈပါပဲ။

ဗံုးေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့ ေခတ္ဘီလူးမွာ
ရန္သူ႕ရင္ေသြးကုိ ႏုိ ့တိုက္ေနတဲ့မိခင္တဦးကုိ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖူးခ်င္တယ္။

ေျခာက္ေသြ႕ ႏြမ္းညိဳ
မ်က္ဝန္းဂူစုိစို ေတြထဲမွာ
အလင္းျဖဴေလးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္။

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို

ရန္ကုန္ေႏြ

မီးပ်က္အေမွာင္မွာ
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။

ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာအေဟာင္းေလးကုိ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ကြက္လပ္

ခ်စ္သူရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ
ကုိယ္စီအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း၊
တစံုတေယာက္ရဲ႕
ရုိက္အခ်ိဳးခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္
ဂုိးနားဆီကုိ လိမ္ေခါက္ ဆြဲေျပး
ဂိုးေရွ႕တည့္တည့္ကို ထုိးေကၽြးလိုက္တယ္။
ဂုိးသြင္းမယ့္သူ မရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

ပဋိပကၡ

ကိုးကြယ္စရာေတြ ဆိုတာ
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္မွသာ ျမင္ရတာ။

ဒီလိုနဲ ့
တေယာက္အေမွာင္ကုိ တေယာက္က
မီးထုိးလုိက္တဲ့အခါ…..
ေကာင္းကင္ကို

မိုးဦးေလျပည္

လင္းဦး(စိတ္ပညာ) ေက်ာ္ညိဳေသြးတို႕ စီစဥ္တဲ့ မိုးဦးေလျပည္ ကဗ်ာ ebook ထဲက "အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ႔" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။ လင္းဦး(စိတ္ပညာ)၊ညီဇံလွ၊ သူရႆဝါ၊ သားျဖိဳး၊ ဇာတိ၊ ရင္နင့္သူ၊ ေလေျပ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊prizewai နဲ ့က်ေနာ္ ပါဝင္ေရးသားထားပါတယ္။ အဲဒီ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ခ်င္ရင္ link

အစာျမင္ေတြ႕လ်က္နဲ႔

ေဖာ္ျမဴလာ စကားပဲ ဟစ္တဲ့
ေပၚျပဴလာ စတားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

အဖ်ားရွဴး အေျပာမ်ားနဲ ့
ဘုရားထူး စေကာလားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

ဇာတ္တိုက္သလိုပဲ လွႈပ္ရွား
ဇာတ္လိုက္လိုလည္း လုပ္မစားခ်င္ဘူး။

အစုတ္ကုိ အေကာင္း
အႏုတ္ကုိ အေပါင္း ေျပာတဲ့သူလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

အကဲဒမစ္ဆန္တဲ့ ေသနတ္မ်ိဳးဆိုလည္း…. မကုိင္ခ်င္ဘူး။
ခဲပစ္သန္တဲ့ ပါးစပ္မ်ိဳးကုိလည္း…. မပုိင္ခ်င္ဘူး။

ေၾသာ္…
ကဗ်ာျခေသၤ့
အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ ့….
ေကာင္းကင္ကို

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆယ္ယူျခင္း

ထမင္းအိုးေလးကြဲ၊
ျပီးေတာ့ အသည္းပါ ဆက္ကြဲ
ငါ့လမ္းေလး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲသြားလိုက္တာ။

ကိုယ္ ေခါင္းကုိက္ေနတာကုိ
သူစိမ္းတေယာက္ ကြယ္လြန္တာထက္
ပုိစိတ္ဝင္စား တတ္တယ္ ဆိုတဲ့
လူ ့သဘာဝ ေၾကာင့္လား
ေျပာရမွာ ရွက္၊ေၾကာက္၊အားနာ ပါရဲ႕။
ငါ့ အသည္းကြဲသံက
ဗံုးကြဲသံေတြထက္ေတာင္ ပုိက်ယ္ေနတယ္။

ငိုသူကငို
သီခ်င္းဆိုသူက ဆိုနဲ ့
ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ ကမ ၻာၾကီးထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေမွာင္ေနတဲ့အျခမ္း
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း မႏုိင္မနင္း ထမ္းလို႕။

အေကာင္းေတြကုိမွ ေရြးျပီးကန္းတဲ့ အာရံုေတြက
ပန္းေတြအနား ျဖတ္သြားရင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ထားဖို ့နဲ႕
အလကားရတဲ့ အကူအညီေတြဆိုတာ
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ ေစ်းၾကီးလွေၾကာင္း
ဦးေႏွာက္ဆီကုိ သတင္းပုိ ့တယ္။

ငါက ငါပီပီ
ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုေတာ့
အမ်ားနည္းတူ ပံုသြင္းမထားခဲ့တဲ့ စိတ္ကုိ
ဘယ္လို အားေပးရပါ႔မလဲ။

ဒီလိုနဲ႕
ဘာရယ္မဟုတ္
ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ေနတဲ့
ဗ်ာမ်ားလြင့္ေမ်ာ ငါ့မေနာဟာ
စာအုပ္တအုပ္မွာ အမွႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျပးကပ္မိတယ္။

၁၉လ သမီး အရြယ္နဲ႕
မ်က္မျမင္နားမၾကားခဲ့ရေပမယ့္
ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား….
တကုိယ္လံုးမွာ ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ေရႊ႕ႏုိင္ေပမယ့္
အိုင္းစတိုင္းလက္သစ္ ျဖစ္လာခဲ့သူ စတီဖင္ေဟာကင္း….
ဘီသုိဗင္…ဂၽြန္နက္ရွ္…ဟုိး ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္က မ်က္မျမင္…
ၾကယ္ေပါင္း မ်ားစြာ…မ်ားစြာ

ဒီညေတာ့
ကုိယ့္ကုိယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဖံုတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ကုိင္လိုက္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခြင့္မျပဳ

စိတ္ကမွ မခုိင္
အရိပ္က အစ မႏုိင္လုိ ့ပါ။
ငါ့ေကာင္းကင္ အတြင္းမွာ
"ညတေခ်ာင္းငင္" ျခင္း ခြင့္မျပဳ။
ေကာင္းကင္ကုိ

စိတ္ခြန္အားေစာင့္သူ

အေမ့ရဲ႕ စကားေလးတခြန္း
သားအတြက္ အားေဆးတဇြန္းေပါ့
အခုအခါ ျပန္မရႏုိင္တဲ့ ေဆး။

အေမ ေသသြားတဲ့အခါ
အေမ့ရဲ႕ေနာင္ဘဝက…သားတဲ့။
ဒႆနၾကြယ္လြန္းတဲ့ စကားအဆန္း
သားလက္ခုပ္ထဲကပန္းေလးေတြ
ႏြမ္းမသြား ေစရပါဘူး အေမ။

အေမေရ…
ၾကယ္ေတြဆီ သြားဖို ့လမ္းပန္းခက္ခဲ
လူ႕ဘဝ ၾကိဳးဝိုင္းထဲမွာ
မလႊဲသာ မေရွာင္သာ
အင္အားမမွ်တဲ့ပြဲေတြလည္း ပါတယ္။
အဲဒီ့အခါတိုင္း
အေမ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ေျခရာတိုင္း
သား..အားတက္ျပီး တဒုိင္းဒုိင္းနဲ ့အလဲထိုး အႏုိင္ယူပစ္လုိက္တယ္အေမ။

တခါတခါ
ေက်ာက္ေဆာင္မွန္း ၾကိဳမသိရတဲ့ အရာေတြကုိ
အားကုန္ ထုိးလုိက္မိလို ့
လက္သီးေတြနာ၊ ခြန္အားျပဳန္းတီး
သား အရွံဳးၾကီး ရွံဳးသြားရင္ေတာ့
ေခါင္းအံုးကုိ အေမ့ရင္ခြင္ အမွတ္နဲ ့
မ်က္ႏွာအပ္ျပီး ငိုလိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဒုလႅဘ

အဲဒီ့တုန္းက
အႏွႈိင္းမဲ့ ဂုဏ္အင္နဲ ့ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ ျမင္လုိ႕လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး
ေက်းဇူးေတာ္ အနႏ ၱနဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကပတ္ေတာ္ကုိ ျမင္လို ့လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး
မ်က္ေမွာက္ငရဲထဲက လူသားေတြကုိျမင္လို ့
“သဘာဝသနားစိတ္” ေပၚ
ငါ့ကရုဏာေတြ ငါ့အိမ္ တံစက္ျမိတ္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ့တုန္းက
ေနာင္သံသရာအတြက္ ကုသိုလ္ထုပ္ အေၾကာင္းလည္း မေတြးခဲ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ ကတိေတြအေၾကာင္းလည္း မေတြးခဲ့ဘူး။
လူအခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေပၚ
ကုိယ့္ဒါနစိတ္ေလးကုိ အလိုအေလ်ာက္ ေလွ်ာ္မိတယ္။

အဲဒီ့လိုမ်ိဳး
ရွားရွားပါးပါး အျဖစ္နဲ ့
ဘဝကုိ တိုက္ျပီး ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့
ငါဟာ အတၱေလာင္ျမိဳက္
ေပးလိုက္တဲ့ လက္နဲ ့ေတာင္ ရသမွ် ျပန္ႏွိႈက္ေနခ်င္သူပါလား။

ေၾသာ္
ကုိယ္တိုင္လုပ္ ပံုစံခြက္ထဲက
အေလ့က်လူသား
ကုိယ္ေကာင္းေၾကာင္း ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိ ကုိယ္ျပသဖုိ ့
အတၱကင္းေၾကာင္း အတၱကုိ ျပသဖို ့
ငါ့ဆီကေနငါလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကာလ
ခဏေလာက္ျပန္ရခ်င္လုိက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို

ေလာက အျပင္ဘက္က ေကာင္းကင္ အေရာင္းဆိုင္

ဆိုင္ရိပ္ခုိလာသူ မွန္သမွ်
အေမာေျပ စိတ္တိုင္းက် ေသာက္ဖုိ ့
ေရၾကည္ေအးတို ့တည္ခင္းထားပါတယ္။

Menu ကုိ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

“အနာဂတ္တြင္
သင္ယံုၾကည္ရာ မွာယူ သံုးေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ယေန ့ဘာမွ် မရပါ။”
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္မွန္းနဲ႕
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ႕ကေတာင္ဟာ ဧဝရက္မွန္းနဲ႕
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရွည္ထဲက ေနာက္ဆံုးအပုိဒ္ေလးကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။

ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက

အနာဂတ္ မရွိေတာ့ဘူးလို ့ထင္ေနလည္း
ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္နဲ ့ဆက္ျပီး အေလွ်ာက္
ေရွ ့နားကုိနည္းနည္းေလး အေရာက္မွာ
အနာဂတ္က သူ ့လက္သီးနဲ ့ထုိးႏွက္ထုေထာင္း
သူရွိေနေၾကာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသက္ေသျပတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ရွင္သန္ေနခ်င္စိတ္ကုိ ေနရာတက် ျပန္ထား၊
ျပီးေတာ့…ယာဥ္ေၾကာ က်ပ္က်ပ္ထဲက ကားေတြလို
ေျခေထာက္ေတြကို စလိုးမိုးရွင္းနဲ ့ေရြ ့လ်ား
တေန ့တလံေတာ့ သြားပါတယ္။
ပုဂံရယ္… ငါမေရာက္ခင္ မေပ်ာက္ပါနဲ ့။

ေခၽြးနဲ ့ရင္းျပီး ရလာခဲ့တဲ့ box မွာ
အာမခံခ်က္ေလး ေတြ ့မလားလုိ ့ေဖာက္ၾကည့္တယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းနဲ ့
ကံေကာင္းပါေစဆိုတဲ့ စာသား
ရပါမ်ားလြန္းေတာ့ ခါးတယ္။

သြားရင္းလာရင္းနဲ ့ေတြ ့ပါလိမ့္မယ္။
ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက “ၾကက္ေျချခစ္”
အဲဒါ က်ေနာ့္ လက္ေဗြျဖစ္တယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

စိတ္ရဲ႕ အီနားရွား

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီကဗ်ာမွာပါတဲ့ meditation ဆိုတာဟာ serious thought ကုိ ေျပာတာပါ။

စိတ္ရဲ႕ အီနားရွား
အပူေဇာ တမ်ိဳးနဲ ့
လူေတာမတိုးတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ
တရားသေဘာ ဆန္ဆန္ေလး
ဒီလို အားေပးမိတယ္။

“သူ႔လိုမလွလို ့
ညီမ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။
တိုက္အျမင့္ၾကီးေပၚက ၾကည့္ရင္
ညီမလည္း အစက္ေလးတစက္
သူလည္း အစက္ေလးတစက္
တကယ္ေတာ့
ကမၻာၾကီးကိုက အစက္ေလးတစက္ပါပဲ။”

သမၼတေတြလည္း အစက္ေလးတစက္
ျပည့္တန္ဆာေတြလည္း အစက္ေလးတစက္
အရာရာကုိ အစက္တစက္နဲ ့ညီမွ်ျခင္း ခ်ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း
မထူးဇာတ္ခင္းေနရတဲ့ လူတေယာက္လို
ၾကိဳးစားလိုစိတ္ မဲ့သြားျပန္တယ္။

ေၾသာ္
Meditation ေတြမွာေတာင္… side effect ေတြ ရွိေသးသလား?
စိတ္တခုရဲ ့အီနားရွားကုိ …ဘာနဲ ့…ထိန္းမလဲ။
ကုိယ္ေရာင့္ရဲေနတဲ့ …အရာကုိ …ၾကိဳးစားျဖစ္ဖို ့…အရမ္းခက္တယ္။
ကုိယ့္သစ္ပင္ေပၚက… ကုိယ္က်တဲ့အခါ …ဘဝဟာ …အနာဆံုးပဲ။

မဇၥ်ိမကုိ… အလယ္အလတ္ လို႔ ….စကားလံုးဖလွယ္ဖို ့ …အရမ္းလြယ္တယ္။
ကုိယ့္မဇၥ်ိမက …ဘယ္ေလာက္ဆိုတာမွန္း…. အေသအခ်ာကြက္တိ…သိဖို ့ခက္တယ္။
တန္ေဆး…လြန္ေဘး ဆိုပဲ။
ေခါင္းမာျခင္းလား ၊မဆုတ္မနစ္ဇြဲလားေတာ့ …ရလဒ္ေပၚမူတည္ျပီး …သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

အိပ္မက္မီးကုိ… ထြန္းညွိဖို ့ဆုိ…..အစြဲအလမ္းမရွိရင္…ဘယ္ေလာင္စာသံုးမလဲ။
အားနည္းခ်က္ေတြကပဲ… အားသာခ်က္မို ့… ဘယ္လိုဖယ္ရွား… ဘယ္လုိသယ္သြားရမလဲ။

အကန္ ့အသတ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ
လႏွစ္စင္း မသာႏုိင္ပါလား။

ေၾသာ္…
ေမာဟျမဴအမွား တစုနဲ ့
ေလာဘလူသားတဦးအတြက္
စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ ့ေအာင္ျမင္မွဳ
အမွတ္ႏွစ္ခုအၾကား
အတိုဆံုးမ်ဥ္းနဲ လမ္းေဖာက္ဖို ့
ပံုေသနည္းတို႕ သိရင္ေျပာပါ။
ေကာငး္ကင္ကို