ပိုးကုန္ အခ်ိန္ကုန္
ေစာင္းတီးသင္ဖို ့အခြင့္မၾကံဳသမွ်
ငါတုိ႔လက္ေတြ
မိုးစက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကို လွဳပ္ယမ္းေစႏုိင္ခဲ့။
ဂိုးအသြင္းမခံရဖုိ ့
အႏုိင္ဂိုးဖိသြင္းဖို ့
ေဘာလံုးကြင္းမရွိေသးေတာ့
အတူ အေျပးပဲ က်င့္ခဲ့ၾကေပါ့။
ေလသြင္း ေလထုတ္
အလုပ္ႏွစ္ခုပညာ
ပေယာဂ မပါပဲ တတ္ခါစ...
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာတစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ ့ယက္ေပးၾက
တစ္ေယာက္ေကြးရင္ တစ္ေယာက္ ထုရိုက္ေျဖာင့္ေပးၾက
တကယ္ပါ ဒါေတြဟာ
ငါတို ့ေလ်ာ္ႏိုင္လို ့အထိုးခံဝံ့တဲ့ ေလာင္းေၾကးေတြပါ။
“တစ္သက္ ထာဝရ သတိရေနမယ္”
အဲဒါေတြက
ငါတို ့လုေသာက္ေနၾက အုန္းမွဳတ္ခြက္ကို
“ေရႊခြက္” လို ့လာေရးတဲ့ အကၡရာေတြပါ။
ေတြ ့ဆံုခြဲခြာ
မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ အသျပာ တစ္ခ်ပ္
ကုိယ္ၾကိဳက္ရာ ဝယ္စားတတ္ျပီးတဲ့အခါ
ခ်ိဳခ်ဥ္ဖန္ခါး အသားတစ္ဆုပ္ အရြက္တစ္ရာ
စားျမံဳ ႔ျပန္မယ္လုပ္ခါမွ
မွန္ထဲမွာ
ငါ့ကိုယ္နဲ ့ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာလဲ...
အလီေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဂါထာေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဘယ္သူ ့ပေယာဂ လည္းေဟ့...
မဟုတ္ဘူး
ငါတို ့အတတ္ၾကဴး စြပ္ခဲ့ၾကတာ။
ခၽြတ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မျမင္
ခုေတာ့
တစ္ေယာက္ဂိုးေပါက္ပဲ တစ္ေယာက္ျမင္
ေရႊဂိုးေတြ တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ကန္သြင္းခ်င္ေနၾကတယ္။
မင္းကိုႏုိင္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
4 comments:
ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။ အခုလို ေဖာ္ျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။
တေယာက္ဂိုးေပါက္ပဲ တေယာက္ျမင္သတဲ႔လား အကုိ မင္းကိုႏိုင္ေရ..။
က်စ္လစ္ၿပီး.. ဆိုလိုရင္းကို အပိုအလို မရွိဘဲ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္..
ေလးစားတယ္ဆိုတဲ့စကားထက္ကုိ ပိုပါတယ္ ကိုမင္းကိုနိုင္..
တဆင့္ေဖာ္ျပေပးတာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. bro..
Edu
ဒီကဗ်ာကို အခုမွ ဖတ္ဖူးတာ ကိုေကာင္းကင္ကုိေရ...။ ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
ေကာင္းတယ္။ အက်ဥ္းက် ခံေနရတဲ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္ကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဒီကဗ်ာကို ေရးထားတာ ေကာင္းပါတယ္။
Post a Comment