ၾကိဳး

ကုိယ့္အသားကိုယ္ဆိတ္ၾကည့္ေနဖို ့မလိုေတာ့ဘူး

တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးမွန္းငါသိတယ္။

ကုိယ့္ဦးေႏွာက္္တံခါးကိုယ္ေခါက္ၾကည့္ေနဖုိ ့မလိုေတာ့ဘူး

စိတ္ကူးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ျပီး ေဟာက္ေနၾကမွန္း ငါသိတယ္။

အီလက္ထရြန္းနစ္ ေၾကးမံုခ်ပ္ေတြေပၚက

ျမင္ေနက် ျမစ္ၾကီးကုိ

အလ်ားလိုက္ ဖတ္ေနဖုိ ့လည္းမလုိေတာ့ဘူး။

မုဆိုးဆိုတာ ရက္စက္တတ္မွန္း နဂိုကတည္းက ငါသိတယ္။

လူဆိုတဲ့ စက္ေတြကုိ ႏွိဳးဖို ့

စိတ္ၾကြေဆးအတင္း ထုိးမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။

ယဥ္ပါးသြားတဲ့ ေရာဂါဟာ

ထိုးေနက် ေဆးေတြ မတိုးေတာ့မွန္းနဲ ့

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ထည့္မေပးႏုိင္တဲ့ ေလာင္စာဟာ

ေကာက္ရုိးထက္ေတာင္ညံ့မွန္း ငါသိတယ္။

ငါ့လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေကြး

မ်က္ရည္ကိတ္(ခ္)ေတြကိုေတာ့ ဆက္ေကၽြးေနဦးမယ္။

ငါဧည့္ခံထားတဲ့ သစ္သီးေတြကို ဘယ္မ်က္လံုးေတြမ်ား လာခူးမလဲ။

ကဆုန္စိုင္းလာတဲ့ မုန္တုိင္းတစ္ရာကို ၾကံ ႔ၾကံ႕ခံဖို႔

အေမွာင္ရက္ၾကီးစုိးတဲ့

ခုလုိေတာင္တက္ ခရီးမ်ိဳးမွာ

တစ္ေယာက္စိတ္နဲ ့တစ္ေယာက္စိတ္

ၾကိဳးေတြနဲ႕ ျမဲျမဲ ခ်ိတ္ထားဖို ့လိုတယ္။

ေကာင္းကင္ကို