ေၾကကြဲစရာ စာမ်က္ႏွာမ်ား

အေျခြခံရတဲ့ ပန္း
အနမ္း မခံရတဲ့ ရင္ေသြး
ေမတၱာပို ့သခြင့္ မရတဲ့ ရဟန္း
သားေပ်ာက္တဲ့ မိခင္
ငိုခြင့္ မရွိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား
ဒါဟာ ငါတို ့အတြက္ ဘာမွမဆန္းေတာ့တဲ့
ေၾကကြဲ စရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပါ့။

ေလးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တိတိ
မိုးမလင္းတဲ့ ရပ္ဝန္းတစ္ခုမွာ
အႏ ၱရာယ္ အနံ ့ကလည္း
ေနရာတိုင္းမွာ ရတယ္။

ၾကည့္ရတာ ျဖဴေနေပမယ့္
မင္းမ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ နီေနသလိုပဲ ကံ့ေကာ္။
ရင္ေသြးေတြ ေပ်ာက္လို ့ငိုထားခဲ့တာလား။
မင္းေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ ေၾကကြဲစရာ ပံုျပင္ေတြကို
ငါတို ့ကိုလည္း ေျပာျပပါဦး။
ငါတို ့အတူငိုၾကရေအာင္။

အေနာ္ရထာဟာ
သူ ့ထီးနန္းေပ်ာက္မွာေၾကာက္လို ့
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြကို္ေတာင္ လိုက္သတ္ခဲ့သတဲ့။
အဲဒီ့ ဒ႑ာရီစကားေတြကို ငါမယံုခဲ့ေပမယ့္
ေခတ္သစ္ဘီလူးေတြကေတာ့
အဲဒီ့အတိုင္း ရက္စက္ေနလိုက္ၾကတာ။
ေတာက္!!!…
မိစ ၦာတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းေတြ။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
မ်ိဳခ်လုိက္ၾကဦး… စကားလံုးေတြကို
ငိုခ်လိုက္ၾကဦး… အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးနဲ ့အျပိဳင္
ခံစားလိုက္ၾကဦး… ေပ်ာက္ေနေသာသူေတြအတြက္
က်င္းပလိုက္ၾကဦး… ၾကယ္ပြင့္ေတြရဲ ့စ်ာပနကို… တိတ္တိတ္ကေလး
ေစာင့္စားလိုက္ၾကဦး… ျခင္းထဲကၾကက္ကေလးေတြလို… ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္မခ်င္း။

ငါတုိ ့အျဖစ္က ဆိုးလိုက္တာ။
လူ ့ျပည္မွာ ေနျပီးေတာ့ လူျဖစ္ခြင့္ကိုမရၾကတဲ့ ဘဝ
ငိုတာေတာင္မွ အသံက်ယ္က်ယ္မထြက္ပဲ ငိုရတယ္။
ပူေဆြးတာ ေတာင္မွ ဘယ္ဆီကိုမွန္းျပီး ပူေဆြးရမွန္း မသိဘူး။
သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုသူေတြ လက္ခ်က္နဲ ့အသက္ေတြထြက္ ေနရတဲ့ဘဝပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပည္ေစာင့္နတ္ ဆိုသူေတြက ျပည္သူေတြကိုသတ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
ငါတုိ ့ေနေနရတဲ့ ေနရာဟာ စစ္တလင္း တစ္ခုျဖစ္တယ္။
သတိနဲ ့ယွဥ္ျပီး ခုခံစစ္ကို ျပင္ၾက။

မိစ ၦာေတြ လူျဖစ္ျပီး လူ ့ျပည္မွာ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေခတ္မွာ
ငါေတာ့…ငရဲျပည္ မွာသာ ဆင္းေနလိုက္ခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို