ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ေတြ

စက္မွႈတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို အသည္းစြဲ။ အခုလည္း ၾကိဳက္တုန္းပါပဲ။ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ကို သူငယ္ခ်င္းလက္ဝဲတခ်ိဳ႕ မၾကည္ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ဝဲစာေပေတြကိုေရာ၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ စာေတြကုိေရာ ၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ စာေတြကုိ ၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကတယ္။ ဝတၳဳေတြဖတ္၊ စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီး ဘဝပ်က္ေတာ့မယ္လို႔။ စၾကတာပါ။ အေလးအနက္ ေျပာၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

တကယ္က်ေတာ့ ဘဝပ်က္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကာလမွာ စြဲလမ္းလာတဲ့ ဝတၳဳေတြကမွ ဘဝပ်က္ခ်င္ပ်က္မွာ။ (The Stranger/The Outsider/စည္းျပင္ကလူ) ထဲက မတုန္မလွွႈပ္ ဇာတ္ေကာင္ Meursault တို႔၊ တခုခုကို အေသစြဲလမ္းတဲ့ Moby Dick ထဲက ကပၸတိန္ Ahab တို႔၊ Gatsby ထဲက ဇာတ္လိုက္တုိ႔၊ ျပီးေတာ့ ဆမ္းမားဆက္မြန္ ရဲ႕ The Fall of Edward Barnard ၊ The Lotus Eater နဲ႔ သူ႔ဝတၳဳ ဘာသာျပန္ “လစႏၵာနဲ႔ ျခဴးပိုက္ဆံ” ထဲက ေလာကကုိ ေရွာင္ခြာေျပးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ အမ်ားနဲ႔ မတူုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြ၊ ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ The Killer ထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ လာသတ္မွာကို ၾကိဳသိတာေတာင္ မတုန္မလွႈပ္နဲ႔ ဘာမွ ၾကိဳတင္မျပင္ဆင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္.. သူတို႔ေတြကို သေဘာက်လာတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ "The Catcher in the Rye" ဝတၳဳကုိ ေရးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ J. D. Salinger ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူ႔ေလာက ကုိ ေရွာင္ဖယ္ျပီး သီးသန္႔ ေနထုိင္သြားတယ္ ဆုိတာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားမိေသးတယ္။

ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေတြက ဇာတ္သိမ္းေကာင္းတာမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စြဲလမ္းလာတဲ့ ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက တစ္ေယာက္မွ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကပဲ ကုိယ့္ကုိ inspire ျဖစ္လာေစတယ္။ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ေလာက္ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းေပမဲ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေတြလို ကုိယ့္ပံုစံ၊ ကုိ္ယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္ကမၻာနဲ႔ပဲ ေနသြားခ်င္တယ္။

ဥပမာ ေျပာရရင္ …. The Lotus Eater ထဲက ဇာတ္လိုက္လို ကိုယ့္မွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး မရွိလို႔ သူ႔လို လွပတဲ့ ကၽြန္းေလးမွာ သြားျပီး ေနလို႔ မရေပမဲ့ … ကိုယ့္အိမ္မွာ ကုိယ့္သီးသန္႔ကမၻာေလးဖန္ဆင္းျပီး …. အဲဒီသီးသန္႔ ကမၻာေလးထဲမွာ… Moby Dick ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကပၸတိန္ ေအးဟက္ဘ္ (Ahab) က ေဝလငါးျဖဴကုိ အရူးအမူး စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ေနသလို ကုိယ္လည္း စာေပျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားဟာ တစ္ခုခုကို ျဖစ္ျဖစ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုဆုိရင္ လူမွႈေရးပိုင္းေတြ၊ စီးပြားေရးပုိင္းေတြ အင္အားနည္းသြားမွာမုိ႔ ကပၸတိန္ ေအးဘက္ဟ္တို႔၊ ေဂ်းဂတ္စ္ဘီတို႔ အဆံုးမွာ ဘဝပ်က္သလို ပ်က္သြားႏုိင္ေပမဲ့ ေနတုန္းမွာေတာ့ ဘဝကို ကုိယ္ႏွစ္သက္တာေတြခ်ည္းနဲ႔ပဲ အျပည့္အဝ ေနသြားလို႔ ရတယ္ေလ။ လူမွႈေရးေတြကို ေဘးခ်ိန္ျပီး ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြနဲ႔ပဲ စ်ာန္ဝင္စားေနမယ္။

အခုလည္း အဲလုိဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဘန္ေကာက္မွာဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္မရွိဘူးေလ။ အလုပ္ကိုလည္း အြန္လိုင္းကပဲ လုပ္ရတာ။ တစ္လေနလို႔မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ အျပင္လည္း မထြက္ျဖစ္ဘူး။ သီးသန္႔ကမၻာေလးပဲ။ အဲ…. ဘဝက ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ ပံုေဖာ္လို႔ မရဘူးေပါ့။ The Lotus Eater ထဲက ဇာတ္လုိက္လို ဖရီးရိုက္ မေနႏုိင္ဘဲ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ ကုန္းရုန္း လုပ္ရေသးတာေပါ့။

ေကာင္းကင္ကို (November 14; 2016)
ႏုိဝင္ဘာ ၁၄ ရက္ေန႔တုန္းက Facebook မွာ တင္ထားခဲ့တဲ့ post ကုိ blog မွာ ျပန္တင္တာပါ။