ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္

တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ ေျမကြက္ၾကီး
"တလက္မေလးေတာင္ အပါမခံႏုိင္ဘူး" ဆိုသူေတြက
ကုိယ့္လယ္ကြက္ ကုိယ္ျပန္ေတာင္းသူေတြကို
"မွားေနတယ္" လုိ႔ ေျပာၾကသတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။ 

ဒီေျမမွာေမြးခဲ့တဲ့ ဘာသာျခား ေက်ာင္းဆရာကို
မေန႔တေန႔ကမွ ဒီေျမၾကီးေပၚ လူျဖစ္လာတဲ့ ကေလးေပါက္စက
"ဧည့္သည္" လုိ႔ ေခၚသတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

မိတၳီလာမွာ ကေလးေတြေသလို႔ ငိုတဲ့မူစလင္တစ္ေယာက္က
ဆက္ဒမ္နဲ႔ ဘင္လာဒင္ကိုက်ေတာ့ ကုိးကြယ္ျပန္သတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

မႏၱေလးေကာလိပ္ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့
ဦးရာဇတ္ရဲ႕ ရုပ္တု
မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ထားေရး ဆုိင္းငံ့ခံရသတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

"ကုလား"လုိ႔ ေခၚတာ မၾကိဳက္တဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္က
“တရုတ္”ကို “တယုတ္”လို႔ ေရးလိုက္သတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

"တမလြန္ဆုိတာ ပံုျပင္ေတြ" လို႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စတီဖင္ေဟာကင္းထက္
ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္က
စၾကဝဠာ အေၾကာင္း ပုိသိသတဲ့
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းမွာ ေမြးတဲ့ကုလားက
သူ႔ကုိယ္သူက် "ပသီ" လို႔ေျပာျပီး
ျပည္နယ္တစ္ခုမွာ ေမြးခဲ့တဲ့ကုလားကုိ
"က်ဴးေက်ာ္သူေတြ ထြက္သြား"တဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

“ပါဏာတိပါတာ လုပ္သင့္ေသာအခါ” ကို
ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာဓါတ္ေၾကာင့္
ပရိတ္ေရေတြေတာင္ ဆူကုန္သတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

"ဒီေကာင္ေတြကို ဗံုးၾကဲပစ္သင့္တယ္"လုိ႔ ဆိုခဲ့သူက
လူ႔အခြင့္အေရး စာအုပ္ထုတ္လိုက္သတဲ့။
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

အင္စတီက်ဴးရွင္း ေတြ မွိႈလိုေပါက္လာေပမဲ့
စားလို႔မရတဲ့ မွိႈေတြျဖစ္ေနေသးေတာ့
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏုိင္ပါသည္ဆိုေပမဲ့
ေခ်ာက္ထဲကို ျဖစ္ေနေတာ့
ငိုခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတယ္။

ေကာင္းကင္ကို (စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၃)