ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏုိင္ငံ

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ ကို
ရင္ခြင္ပိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူဟာ
လက္ဝဲသစ္နဲ ့ လက္ယာသစ္တို ့ရဲ ့ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
သူက အေဖတူတယ္။
လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲမရွိပဲ... ရင္ေသြးေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တို ့ရဲ ့ဝါဒနဲ ့... ငါတို ့ကို နိဗၺာန္တစ္ခုတည္ေစတယ္။
သူက အေမတူတယ္။
ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္
ေကာင္းကင္ အႏွံ ့ပ်ံသန္းခြင့္ကို ေပးတယ္။

ငါ ဖန္ဆင္းမယ့္ႏိုင္ငံရဲ ့
ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခ်ီေကြဗားရားနဲ ့ဒိုင္ယာနာတို ့ရဲ ့ရင္ေသြးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ လက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့နဲ ့လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို ့ေသြးေတြဟာ
အႏိုင္က်င့္ခံရတိုင္း ခ်က္ျခင္းဆူပြက္တယ္။
ဒိုင္ယာနာရဲ အၾကင္နာလက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့ႏွလံုးသားကို ႏူးညံေစတယ္။
ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့အၾကင္နာမီးေတာက္ေၾကာင့္
ငါတို ့ႏွလံုးသားဟာ ႏွင္းဆီေရာင္နဲ ့လင္းတယ္။
အေမွာင္ကမၻာမွာ ၾကိတ္ျပီးရြာေနရတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြကို တိတ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ ့ ျမိဳ ့လယ္ေခါင္မွာ
ေရပန္း တစ္ခုမရွိဘူး။
ေတာက္ေလာင္ေနတဲ ့မီးပံုၾကီးတစ္ခုပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ့မီးပံုၾကီးထဲက
ဓားကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ခုန္ထြက္
သူ ့နာမည္က ဂ်ံဳးေအာ့ဖ္အတ္တဲ့။
၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေလးနဲ ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သူအပ်ိဳစင္ေပါ့။
မလိုသူေတြက သူ ့ကို မတရား စြပ္စြဲ၊ အရွင္လတ္လတ္မီးပံုထဲထည့္ပစ္ခဲ့တာေတာင္မွ
သူ ့ဝိညာဥ္က မေသခဲ့ဘူး။
အဲဒီ့ မီးပံုၾကီးထဲကပဲ
သစၥာေတြငံုထားတဲ့ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္ျပီးေတးဆို
သူ ့နာမည္က ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး ဘရူႏိုတဲ့။
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာမွ မွားျပီးလင္းခဲ့မိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့။
ကမၻာက ေနကို ပတ္ေနတာလို ့ ေျပာခဲ့ရံုနဲ ့
အရွင္လတ္လတ္မီးရွိဳ ့အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း။
အေမွာင္ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အခါတိုင္း
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္ေတြက
ဟိုးေကာင္းကင္ဖ်ားဆီကုိပ်ံ
ၾကယ္ႏွစ္စင္း သ႑န္နဲ ့
ငါခ်စ္တဲ့့ ႏုိင္ငံကုိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ
စပါတာကပ္
ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္း
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ရင္ဝကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးဖို ့
ငါတို ့ကို လွံတစ္စင္း အပ္ႏွင္းတယ္။
ေဟာ…ဟိုမွာ
ငထင္ငယ္
ရာဇဝင္ထဲက ခုန္ထြက္
ငါတို ့ကို ဓားတလက္ လာဆက္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ
လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ ျဖတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငွက္အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ သတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီး တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံုက
စ်ာန္ရထားတဲ့ ရေသ့တပါး
စၾကၤဝဠာၾကီးထဲမွာ ေနကိုပတ္ျပီး
စ်ာန္ၾကြေနသလိုလုိ။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ
ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဝါဒီတို ့
အခ်င္းခ်င္း စစ္မခင္းၾကဘူး။
ေနမင္းနဲ ့မိုးစက္ပြင့္ေတြလို
ဆန္ ့က်င္ဘက္ တို ့ ညီညြတ္စြာ ယွဥ္တြဲျပီး
လွပတဲ့ သက္တန္႔ တစ္စင္းကို ဖန္ဆင္းတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
လူသားဆိုတဲ့ ဘံုလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သတ္မွတ္ထားတယ္။
အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္ဖို ့အသားအေရာင္ ကို မၾကည့္ဘူး၊
ႏွလံုးသား အေရာင္ကိုသာ ၾကည့္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရုပ္တရားထက္ နာမ္တရားကို ပိုျပီး အေလးထားတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးတစုကို ကြက္ကြက္ကေလး ခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါရဲ ့ႏိုင္ငံမွာ သက္ရွိလူသားေတြ မေျပာနဲ ့။
သက္မဲ့ျမစ္ ေတြကအစ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေသြးမေႏွာတဲ့ ဧရာဝတီက စပါး ေတြ သီးေပးသလို
ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ကလည္း
မေမာမပန္း ဟိုးေတာင္ေပၚက ခုန္ဆင္း
သူ ့ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းက ငါတုိ ့အတြက္ အလင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီ ရွိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီရွိေနလို ့
အျပင္မွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို တည္ဖို ့ မခက္ဘူး။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ဝတ္မွဳန္ကူးျပီး ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို ့ဖူးတယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံထဲမွာ တည္တဲ့
ေရႊတိဂံုနဲ ခါကာဘိုရာဇီကို
တစ္ကမၻာလံုးက ယဥ္ေက်းမွဳျမင့္မားသူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သလို
သူတို ့ဆီမွာ တည္တဲ့
အန္ေကာဝပ္နဲ ့ ပီဆာေမွ်ာ္စင္ကို လည္း
ငါတို ့အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ မွန္သမွ်ဟာ
နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပီး
စၾကာၤဝဠာ တစ္တိုက္လံုးအထိ ေမႊးတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ေတြမွာ
ဘာသာတရားတို ့ရဲ ့အဆီအႏွစ္ေတြက
သစ္သီးအျဖစ္သီးေနတယ္။
အဲဒီ့သစ္သီးေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ဆြတ္ယူၾက။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ့သစ္သီးတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီးေဆးဘက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ပင္လယ္တစ္ခုရွိတယ္။
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့စီးဆင္းလာတဲ့ ဘာသာတရားဆိုတဲ့ျမစ္ေတြဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ ပင္လယ္မွာ ေပါင္းဆံုတယ္။
အဲဒီ့ ပင္လယ္ရဲ ့ေရစက္ေရေပါက္တိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဘုရားေတြ ပရိနိဗၺာန္ စံေပမယ့္
တရားေတြ ပရိနိဗၺာန္္ မစံေသးဘူး။
လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ဘုရားတစ္ဆူစီရွိေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

(blog လုပ္ခါစက ေရးျပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းကုိ ျပန္တင္လုိ္က္တာပါ)