(၁)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
‘ငါး’ဘဝထက္ ဆိုးတယ္
မွ်ားထားတဲ့ အစာမွန္း သိသိၾကီးနဲ႔
အလုအယက္ ဟပ္ေနရတယ္။
(၂)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
ဆင္လိမၼာ ဘဝထက္ ဆိုးတယ္။
မလိုအပ္ပဲ အေခၚခံရလည္း လိုအပ္လာရင္
‘ဘုရား’ထူးရေသးတယ္။
ကုိယ့္အေၾကာင္း အမွတ္တံဆိပ္ကုိ
ေလာက က ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိမ့္မတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔လူေတြဟာ
လက္ခံမွဳ၊ လက္မခံမွႈေတြ အလိုက်
မ်က္လံုးဖြင့္ခ်ိန္ကေန ပိတ္ခ်ိန္အထိ
ဆင္လိမၼာလို ကျပေနရတာပဲ။
(၃)
ေၾသာ္..
ကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
လူေတြဟာ
ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ နတ္ျပည္ေတြကုိ စိတ္တိုင္းက် ဖန္ဆင္း
ေဟာ…ၾကည့္လိုက္!
အာကာသ အေမွာင္ဟာ
ေရႊေရာင္ တဝင္းဝင္းနဲ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ
အိမ္း ေပါ့ေလ။
ReplyDeleteေၾသာ္..
ReplyDeleteကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
ေၾသာ္..
ReplyDeleteကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
အမွန္ေပါ့ေကာင္းကင္
မိုမိုေရလို႔ လာေခၚရင္ ဘယ္လိုထူးရပါ့။
ReplyDeleteေျပာမျပတတ္ေတာ့တဲ့လူ႔ဘဝ
ReplyDeleteေျပာျပေနရတာလဲ ေမာပ...။
ေအာခ်ရေလာက္တဲ႔ လူ႔ဘဝ
အေဟာဝတ နဲ႔လဲ ေျပာရ...။
ေဒါပြေလာက္စရာေတြနဲ႔ လူ႔ဘဝ
ေက်ာခ်ခံလို႔ ဓါးျပမွန္း မသိၾက...။
မွ်ားထားနဲ႔ အစာမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔
ေအာ္...အလုအယက္ ဟပ္ၾက....။
အလုအယက္...ဟပ္ၾက.......
အကာသ အေမွာင္ဟာ ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ဆိုေတာ့ အင္း ေရႊတံုးေတြရွိတယ္ျဖစ္ရမယ္ သြားတူးရေအာင္ ကိုေကာင္းကင္ း)
ReplyDeleteဆရာေရ...
ReplyDeleteသဘာဝက်ရဲ႕လားမသိဘူး ဆရာ့ဆီကေန ေရာသမေမႊ ကဗ်ာေလးဆီ လာခဲ႔ပါဦး...။
“ေၾသာ္..
ReplyDeleteကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…”
(ေကာင္းကင္ကို)
လူသတၱ၀ါ၊ ကၽြန္မ
အသိေနာက္က်၊
အမွန္မျမင္တာလား၊
အျမင္မမွန္တာလား၊
အျပင္သ႑န္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနပါတယ္။
လူ႕ဘ၀ တ႔ဲ ...
ReplyDeleteႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ... ဒီလို ဒီလို နဲ႔ ပဲ ...
ဒီလိုပဲေပါ့။
ReplyDeleteကုိယ့္အေၾကာင္း အမွတ္တံဆိပ္ကုိ
ReplyDeleteေလာက က ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိမ့္မတဲ့။
ေၾသာ္..
ကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
အမွန္ေပါ့ေကာင္းကင္...။