God ခဏျဖစ္သြားခုိက္(သေရာ္စာ)

Customer is God တဲ့။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Cyber Cafe တစ္ခုထဲမွာ အင္တာနက္ သုံးေနတယ္။Google က အလကား ေပးထားတဲ့ service တစ္ခုကို သံုးေနတယ္။ ဒါဆို အခု ကြၽန္ေတာ္ Cyber Café ေလးရဲ ့God။Google ရဲ ့God ။ အံမယ္God မွ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း God ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔ပါလား။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလား။

အခု ေဟာဒီ့ God လက္ဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အံၾသဖြယ္ရာ ပဥၥလက္ ကို ဖန္တီးေနတယ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲကေန Gtalk ကေန လွမ္း စကားေျပာေနတယ္။ email ေတြလွမ္းပို႔ေနတယ္။Google က အလကားေပးထားတဲ့ အေတာင္ပံနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ပ်ံေနတယ္။ slow motion နဲ႔ ပ်ံေနတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္သံုးရတာသိပ္ေႏွးတာကိုး။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ God ေက်နပ္ပါတယ္။

ကမၻာျပားၿပီဆိုတာ တကယ္ မွန္တာပဲ။ ဒီ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္ မွာေနေန အခြင့္အေရးက အတူတူပဲ။ တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔ လြယ္လြယ္ေလး ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳလို႔ ယံုသြားၿပီ။ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်နပ္မႈ အရသာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနရၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကမၻာတစ္ပတ္ပတ္ေနတုန္းမွာပဲမီးက ႐ုတ္တရက္ပ်က္သြားတယ္။ UPS ကမႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ မီးကလဲ၊ ပ်က္မွာျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားပ်က္ေရာေပါ့။ ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ God ဆိုင္ထဲက မထြက္ခင္ မွာပဲ မီးကျပန္လာတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ God ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ဖြင့္ျပီးGod ရဲ ့account ထဲျပန္ဝင္ေရာဆိုပါေတာ့။ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ Gtalk ျပန္တက္႐ံုပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ေသာက္မီး ကထပ္ပ်က္ျပန္ေရာ။ ေတာက္…EPC ကလူေတြကလဲ ေဆာ့စရာေတာ္ေတာ္႐ွားတယ္ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ေဆာ့ခ်င္ေနလဲ…ေတာက္... ေျပာလိုက္ရရင္မေကာင္းဘူး။ UPS ကမႏုိင္ေတာ့ Computer က ထပ္ပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ God ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ေက်နပ္တဲ့ အရသာေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ စိတ္တုိတိုနဲ႔ပဲ ကြန္ပ်ဴတာဆီကေန ခြာလုိက္တယ္။ ကမၻာကလဲ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ျပားႏုိင္ေတာ့ တယ္။“စကၤာပူကအေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ဘာသာ မင္းတို႔ ဆက္ျပားၾကေတာ့၊ ငါကေတာ့ ျပန္ လံုးၿပီ” လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ဆိုင္က အဲဒီလို ျဖစ္္တာ သိသိႀကီးနဲ႔ နာရီ၀က္စာ အျပည့္ ယူတယ္။Google ကို ပိုက္ဆံမေပးခဲ့ရတ ဲ့God ခုေတာ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္လိုက္ရပဲ Cyber Cafe ကို နာရီ၀က္စာ အင္တာနက္သံုးခ ေအာင့္သက္ သက္နဲ႔ ေပးလုိက္ရၿပီ။God ေတာ္ေတာ္စိတ္ တိုသြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဒီဆိုင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာဖို႔ ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

Cyber Café ကေနစိတ္တိုတိုနဲ ့ထြက္လာျပီးေတာ့ God စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္ ကိုဝင္လိုက္တယ္။ God က English သိပ္မေကာင္းဘူး။ Vocabulary သိပ္မၾကြယ္ဘူးဗ်ာ။ God “မသိမျဖစ္ေဝါဟာရမ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္တအုပ္ေတြ ့တယ္။ အသံုးမ်ားတဲ့ English စကားလံုးေတြစုေပးထားတာလို ့God ထင္တယ္။ God လည္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီးေတာ့ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာကို လွန္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။ ေတြ ့ပါျပီဗ်ာ။ မသိမျဖစ္စကားလံုးေတြ။ “တို ့တာဝန္ အေရးသံုးပါး”တဲ့။ “ျပည္သူ ့သေဘာထားတဲ့”။ ေတာ္ျပီ၊ေတာ္ျပီ၊ဒီစကားလံုးေတြကေတာ့ ၾကားရတာမ်ားလြန္းလို ့လူမေျပာနဲ ့၊အိမ္ကေ႐ႊဝါေတာင္အလြတ္ရေနျပီ။ God ဘာစာအုပ္မွ မဝယ္ပဲ စာအုပ္ဆိုင္ထဲကေန ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ God ကို စိတ္တိုရန္ေကာလို ့အျပစ္မတင္နဲ ့။ God က Cyber Café ကထြက္လာကတည္းက ကၽြဲျမီးတိုလာတာ။ စာအုပ္တိုင္းမွာ အဲဒါေတြမထည့္မေနရဆိုတာေတြ ဘာေတြ ေတြးမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ စိတ္တိုတိုနဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ ထဲကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲကုိ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ God ကိုေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္သူက မွ ဘာမွ လာမေမးၾကဘူး။ Godကို အ႐ွင္လတ္လတ္ၾကီး ျမင္ေနတာေတာင္ ဒင္းတို ့က အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ ေတာ္ ေခၚယူရတယ္။God လည္း ေကြကာ ပလိန္းတစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။ စားပဲြထိုးလာခ် ေတာ့ ေကာ္ဖီမစ္(စ္)ပလိန္း။ ဒါနဲ႔ ျပန္လဲခိုင္း လုိက္ရတယ္။ ျပန္လဲၿပီးေတာ့လည္း ေဖ်ာ္စရာ ေရေႏြးခြက္က ပါမလာျပန္ဘူး။ God က လည္း God ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ God အစစ္ မဟုတ္ေတာ့ ေရေႏြးမပါဘဲနဲ႔ ေကြကာအထုပ္ ခ်ည္းပဲသက္သက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းစနစ္ ကို မဖန္တီးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရေႏြးမွာရင္း ခံတြင္းခ်ဥ္လာတာနဲ႔ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္တစ္ပဲြ ပါ မွာလုိက္တယ္။ လာခ်ေတာ့ လန္ဒန္။ အလိုက္တသိနဲ႔ မီးျခစ္လည္း ယူမလာျပန္ဘူး။ စားပဲြထိုးေတြက အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာပဲ။ ဒါနဲ ့ God သူတို ့ကို လခ ဘယ္ေလာက္ရလဲစပ္စုၾကည္ ့ေတာ့ ၆၀၀၀ တဲ့။ တစ္လကို ၅ ေဒၚလာ ၾကီးမ်ားေတာင္မွ။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ လခပဲ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း management ညံ့လိုက္တာ။ God ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။God ေတြကလည္း God ေတြပဲ။ တစ္ခါတေလ တခ်ိဳ ့God ေတြက လၻက္ရည္တစ္ခြက္ပဲမွာၿပီးတေနကုန္ထုိင္ ေလ ကန္ခ်င္ ေလကန္ၾကတာ။God ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ ့ God ေတြဆို လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ ကိုယ္စီမွာၿပီး ကမၻာႀကီးကို ဟုိလိုဖန္တီးပစ္မယ္၊ ဒီလုိဖန္တီးပစ္မယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြကို အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေ၀ဖန္ေလကန္ေနလုိက္ၾကတာ တစ္ခါတေလ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းမေပးရင္ မၾကည္ဘူး။ ေရေႏြးအိုး အသစ္လဲမေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ အားလံုးခ်ဳပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ မလွမပနဲ႔ ညီေနတဲ့ သံုးနားညီႀတိဂံတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ “အနား” က စျပင္သင့္သလဲေတာ့ မသိ ဘူး။ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး ေလွ်ာက္ေတြးရင္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ ့God လည္း ပိုက္ဆံ ျမန္ျမန္ရွင္း၊ ပါးစပ္ကို တစ္႐ွဴးနီနီၾကီးနဲ႔သုပ္ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္က ျမန္ျမန္ထလာခဲ့တယ္။ အိမ္ ျပန္ဖို႔ ဘတ္(စ္)ကား ဂိတ္ကို သြားရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားလဲ လာ ေရာ၊ God ေတြ အမ်ားႀကီး ကားေပၚတိုးႀကိတ္ တက္ရတယ္။ လူစပါယ္ယာက God ေတြကို ကားအတြင္းထဲ အတင္းတိုးခိုင္းေနတယ္။ ဆဲဆို ေနတယ္။ God ေတြက လူစပါယ္ယာကို ျပန္ ေၾကာက္ေနရတယ္။ တခ်ိဳ ့ God ေတြလည္း ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ပဲ လူစပါယ္ယာ ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။God ေတြခမ်ာ ဆင္းရင္လည္း God န႔ဲတူေအာင္ မဆင္းရဘူး။ တစ္ခါတေလ လူစပါယ္ယာက တြန္းခ်တာခံရတယ္။ God ရဲ႕အေမဆို တစ္ခါ သူေျခေထာက္နာေနတုန္း လူစပါယ္ယာက တြန္း ခ်တာခံရလို႔ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဘတ္(စ္)ကား မစီးေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ကေနခြာလို႔ မရ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ကားမွ မရိွတာ။God အေမ God မႀကီး ေျခေထာက္က်ဳိးသလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ ့ God လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေရာဆိုပါေတာ့။ စိတ္ေမာတာနဲ႔ ေရသန္႔ တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေရသန္႔လုိ႔သာ ေျပာရတယ္။ တကယ္သန္႔၊ မသန္႔ေတာ့ မသိ ဘူး။ ေရသန္႔တြန္းလွည္းနဲ႔ လာပို႔တဲ့သူေတြက uniform လည္းဝတ္မထားဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရသန္႔ဗူး တံဆိပ္က တစ္ခါကို တစ္မ်ဳိး။ ဗူးေပၚက တံဆိပ္နဲ႔ ပလတ္စတစ္ပတ္ေပၚက တံဆိပ္ကလည္း တူခ်င္မွ တူတာ။ တစ္ခါတေလဆုိ ေရသန္႔ဗူး ေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို မည္း သည္းညစ္ပတ္ေနေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရက်က္ေအး က်ဳိေသာက္ဖို႔ကလည္း မီးမွမလာပဲ။ သန္႔သန္႔၊ မသန္႔သန္႔ ဒါပဲ ေသာက္ရမွာပဲ။ ညစ္ပတ္တာကို ကိုယ့္မ်က္ေစ့နဲ႔ တပ္အပ္မျမင္ရရင္ၿပီးတာပဲ။ ေရာဂါပိုးေတြကို အေကာင္လိုက္ ေရထဲမွာ မျမင္ရရင္ ၿပီးတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္လာေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေမာသမွ်ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုေခၚၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း စားပဲြထိုးေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ တစ္ေနကုန္ God သာ ျဖစ္ေနရတယ္။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာစစ္စစ္ကို ခုထိ မခံစားရ ေသးဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ၊ ၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ့္သူေတြ မေတြ႕ ေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီအခုိက္ အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။God တကယ္ ျဖစ္မယ့္ အခုိက္အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြမ်ား ေရေမႊးေတြ၊ ေခါင္းလိမ္းဆီေတြ၊ စီးကရက္ေတြကို marketing မ်ား လာလုပ္ဦးမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနတုန္းမွာေပါ့။ စာေလးေခြ ေရာင္းတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ “အားေပးၾကပါ၊ သားတို႔ရယ္၊ ရိွခုိးဆိုရင္ ရိွခုိးပါ့မယ္” တဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ လူေတြအဲဒီေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလာျပီလား။ စာေလးေခြေလး ၁၀၀ ဖိုးေရာင္းရဖို ့အေရး ကိုယ့္ကို ရိွခုိးၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ ေပၚလာၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ God တကယ္ျဖစ္ၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို မခံစားရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့။ အဲဒီလို God မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ။

ေကာင္းကင္ကို

(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ က ရန္ကုန္တြင္ေရးခဲ့ပါသည္။)

post အေဟာင္းေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
to download click here