Sunday, February 17, 2008

မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ

လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို ပိတ္
မ်က္လံုးေတြကို အတင္း မွိတ္လိုက္တဲ့ အခါတိုင္း
အိမ္လြမ္းစိတ္ဆိုတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္ဟာ
ရင္မွာအျမဲ လာေျခာက္တယ္။

ျပတင္း တစ္ေပါက္မွ မရွိလို ့
မြန္းၾကပ္ျပီး အိမ္ထဲက အတင္း ရုန္းထြက္ခဲ့ရေပမယ့္
ငါ့စိတ္ ငါ့ဝိညာဥ္ကေတာ့
အတြင္းလွိဳက္ ပ်က္စီးေနတဲ့
အဲဒီ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာပဲ
တဝဲဝဲ တလည္လည္နဲ ့လိပ္ျပာလႊင့္ေနတယ္။
ေၾသာ္…ငါဟာ မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ တစ္ေကာင္ပါလား။

ငါတို ့အိမ္ကို မီးရွိဳ ့ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။
အိမ္မွာ အေမ ေနမွ ေကာင္းရဲ ့လား။
စီးပြါးေရးေတြေကာ ေျပလည္ၾကပါရဲ ့လား။
ငါတို ့အိမ္ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းစားေနသလဲ။
ဒါေတြဟာ... မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးကို
စိတ္မသက္မသာ အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနရတဲ့
တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ ့အေတြးမ်ားေပါ့။

အိမ္ကို ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြဟာ
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္
ကမၻာကို္ တစ္ပတ္ပတ္ျပီး
ဒီအထိေတာင္ လာဟပ္ေနပါလား။

မ်က္ႏွာစိမ္းေတြၾကားမွာ
ေနေနရတဲ့ရပ္ဝန္းမွာလည္း
ငါ့ကို မိုးထားတဲ့ေကာင္းကင္က
အသက္ရွဴရ ၾကပ္ေလာက္ေအာင္ကို နိမ့္တယ္။

ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ ေနေပမယ့္
ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲကို ဝင္ခြင့္မရေသးဘူး။
ဘာသာစကားအတားအဆီးေတြ
ေငြေၾကးအတားအဆီးေတြနဲ ့
လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမွဳေတြၾကားမွာ
ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္နဲ ့ငါ့ရဲ ့စိတ္ဟာ
ခုထိ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ အနည္ မက်ေသးဘူး။

သူတို ့ဘာသာ စကားမတတ္လို ့
အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
ၾကည့္လိုက္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
ေဖာ္ေရြေလးစားမွဳ ေတြ မပါဘူး။
ငါ့မ်က္လံုးေတြက ျပာ မေနလို ့လား။
ငါ့ အသားေတြက ျဖဴမေနလို ့လား။
ၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက
ေအးစက္စက္နဲ ့ စိမ္းတယ္။

ေၾသာ္…
ဒီျမိဳ ့ေပၚကို ရြာခ်ေပးေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကေတာင္ ငါ့ကိုစိမ္းတယ္။
ငါ့ အပူကို ျငိမ္းမေပးဘူး။

အဲဒီ ့အပူကို ျငိမ္းဖို ့
ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကို ၾကိတ္မွိတ္ေသာက္လိုက္ေတာ့လည္း
ပါးစပ္ ထဲမွာ ခါးသက္သက္နဲ ့
ေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေရက အစ စိမ္းတယ္။

တစ္ခါ တစ္ခါ ေပါ့ ၊
အသိအမွတ္မျပဳခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ
မာနကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြ
အခ်ဥ္ဖမ္းခါနီး ျပံဳးလိုက္တဲ့ အျပံဳးေတြနဲ ့
ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း မနာလို ရန္ရွာမွဳေတြ ကို ၾကံဳေတြ ့ရတဲ့အခါ
ငါ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္သည္းလာလြန္းလို ့လား၊
ရုတ္တရက္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ျပီး
အေမ့ဆီ ပ်ံသြားခ်င္လိုက္တာ။

ငွက္ကေလးေတြ ဆီက အေတာင္ပံငွား
စိတ္ကူးေလးနဲ ့အေမ့ဆီ ပ်ံသြားတာေတာင္မွ
စိ္တ္ေျဖာင့္ လက္ေျဖာင့္ မပ်ံသန္းႏုိင္ဘူး။
အိမ္နားတစ္ဝိုက္မွာက
ငွက္သတ္မုဆိုးေတြ က်က္စားတယ္။
ျပီးေတာ့ အစာ ေရစာ ကလည္း ရွားတယ္။

ငါတို ့ဟာ တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့
ထြက္ေျပးလာတဲ့ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြပါ။
မီးအပူဒဏ္ကို ေၾကာက္လို ့ထြက္ေျပးခါမွ
ကံဆိုးသူေတြ သြားရာေနာက္ကို
ဒုကၡမီးေတာက္ေတြက တေကာက္ေကာက္နဲ ့လိုက္တယ္။

ေၾသာ္... ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္လို ့ဆိုၾကေပမယ့္
ဘယ္ပြဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာကေတာ့ တန္းတူ မပြင့္္ပါဘူး။
မာယာေတြနဲ ့ ကစားၾကတဲ့
လူညြန္ ့ခူး ေစ်းကြက္ထဲမွာ
အသက္ကေလးမွန္မွန္ရွဴႏုိင္ဖို ့အေရး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပိဳင္အဆိုင္ေစ်းခ်ၾကရင္းက
ငါတို ့တန္ဖိုးက
အက်ၤီေဟာင္း တစ္ထည္လို က်က်လာတယ္။

အေမ့အိမ္ရဲ ့အေဝးမွာ
မာနေတြကို တစစီျဖဳတ္
အသည္းႏွလံုးကို ခဏထုတ္ျပီး
လူသားစက္ရုပ္ လုပ္ေနရတာ
ပင္ပန္းလိုက္တာ။
ေတာ္ရာမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ရင္ဘတ္ တစ္ျခမ္း က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ေပ်ာ္ရာမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။
အေမ ျပင္ေပးတဲ့
ပဲျပဴတ္ဆီဆမ္း ထမင္းၾကမ္းနဲ ့
ငါ့ နံနက္ခင္းေတြကို
အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွိဳးခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ငါ့မသိစိတ္မွာ ဆႏၵမီးေတြသင့္ေနလို ့လား။
အိမ္ကို လြမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္နဲ ့
မေန ့ညက အိပ္မက္မက္တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့………………………..
…………………………………………………
…………………………………………………

ေကာင္းကင္ကို

20 comments:

pandora said...

ရင္ထဲအထိ ေရာက္သြားတယ္ ေကာင္းကင္ကို
တို႕ေတြအားလံုး တေစၧေျခာက္ခံေနၾကရပါတယ္။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးအရမ္းခံစားရတယ္ညီေလးေရ..
ဒါဟာတကယ့္သရုပ္မွန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿဖစ္တယ္..
ညီေလးရဲ့ကဗ်ာက ရင္ထဲကိုအရမ္းထိသြားေစခဲ့တယ္

sandar said...

သိပ္ကို ေကာင္းပါတယ္ ခံစားခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ထဲေရးႏုိင္တယ္. ရင္ထဲကို အတြင္းက်က် တိုး၀င္သြားတယ္ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေနရတာကို။ အျမင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုခံစားရတာ သူတို႕ရဲ႕အျပစ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး ။
မ်က္လံုးျပာေတြက သိပ္ေတာ္ေနၾကတာကို ကိုယ္တို႕ထဲမွာက လက္ညဳိးခ်ဳိးလိုသာရတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္တို႕စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္ႏိုင္ငံထက္နိမ့္က်တဲ့တုိင္းျပည္ဆိုရင္ အထင္ေသးတာဘဲေလ။ ဆင္းရဲခ်ဳီတဲ့မႈရဲ အက်ဳိးဆက္တစ္ခုေပါ ့။

ေမပ်ိဳ said...

ဆရာေရ
ကဗ်ာေလး ဖတ္သြားတယ္ေနာ္။ ရင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ ေရးႏိုင္တာ ဆရာ့အစြမ္းလို႔ ေျပာရမယ္ေနာ္။

ေလးစားစါာျဖင့္
ေမပ်ိဳ

Anonymous said...

Very good poem. It makes me cry. It makes me sad to know other lives in Thailand. Thanks so much for sharing your great feelings & thoughts.

Unknown said...

ဒီအိမ္ကကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြရဲ႕အိမ္ပါ... တစ္ေန႕ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပန္ပိုင္ဆိုင္ရမွာေပါ့... ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္...။

ယုန္ကေလး said...

ကဗ်ာေလးကုိ ၾကုိက္တယ္ေနာ္ ခံစားခ်က္အျပည့္ပဲ ေကာင္းတယ္သိလား ဒါတကယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ပဲေလေနာ္

Anonymous said...

ko kaung kin....i always read your poem....so good...carry on...

ႏွင္းပြင့္ျဖဴ said...

ကဗ်ာေလးက အရမ္း ေကာင္းတယ္ ကိုေကာင္းကင္ကို
တေစၧေျခာက္ခံရတဲ့ အိမ္ၾကီးက ေၾကာက္စရာ ေတြ အျပည့္နဲ႔ ေခ်ာက္ျခားစရာ ေကာင္းတယ္ဗ်

လင္းလက္ၾကယ္စင္ said...

ရင္ထဲမွာနင့္ေအာင္ခံစားမိတယ္အကိုေရ .. ။ အျဖစ္မွန္ေတြကို ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ေပါင္းစပ္ထားေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ပံုက ပိုျပီးပီျပင္လာပါတယ္ .. ။ ဘ၀အေျခအေနေတြအားလံုးကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာနာမိပါတယ္ .. ။ မေ၀းတဲ့တစ္ေန႕ .. ကိုယ့္ေမြးရပ္ေနရာေလး ပိုမိုေကာင္းမြန္လာဖုိ႕အတြက္ တစ္ဖက္တစ္ေနရာကေန ရေအာင္ၾကိဳးစားၾကရင္း ဒီဒဏ္ရာေတြကို ၾကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္ရမွာပဲေလ .. ။

ကုိေပါ said...

ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တေစၦျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာ အခုမွ ရွင္းသြားေတာ့တယ္။

တန္ခူး said...

လက္ဖ်ားတင္မက နွလံုးသားပါတုန္ခါသြားေအာင္ ေကာင္းလြန္းတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္။ စကားလံုးတိုင္းက နွလံုးသားကိုထိ႐ွသြားတယ္။ ဘယ္လိုမ်ားဖြဲ႕ဆိုလိုက္ပါလိမ့္။

မင္းက်န္စစ္။ said...

ေရးတတ္ပါဘိဗ်ာ။ မခ်ီးမြန္းပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ပဲ။ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာေတြ တကယ္ခံစားၾကရမယ့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဘေလာ့နဲ႔ ေဝးသြားတုန္းက မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ ကဗ်ာေၾကြးေတြလဲ ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ အားလံုး ကြန္းမက္မေရးေတာ့ပဲ ဒီမွာပဲ ေရးလိုက္ေတာ့တယ္။ အရမ္းေကာင္းပါတယ္လို႔...

Khin said...

ေကာင္းေသာ ကဗ်ာတပုုဒ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္

Mintasay said...

အေၿခာက္ခံေနရတာၾကာခဲ့ေပါ့...သိပ္ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပါပဲ

Anonymous said...

Great Peom...Ko Kaung Kin Ko...It made me cry...I miss my home too...

ahngai said...

ဒီကဗ်ာ ေလးကို ဖတ္မိျပန္ေတာ့ က်မ အေျခာက္ခံေနရတဲ့ တေစၦၾကီးကို မုန္းတယ္၊ စည္းလံုးညီညာ ေအာင္ေၾကာင္းျဖာ ဆိုတာ သင္ရုိးညႊန္းတမ္း မွာက်န္ခဲ့ ျပီေပါ့ေနာ္၊ ဒီလိုကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ ေဖာ္ျပနိုင္ တဲ့ ကိုေကာင္းကင္ကို ကို ေက်းဇူး၊

Anonymous said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့စပ္ဆိုမႈဗ်ာ....ရင္ထဲကိုထိတယ္...ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်ာ.....ကိုေကာင္းလက္ေတြကို ဥေဏွာက္ေတြကို....ဂုဏ္ျပဳပါတယ္...။

Anonymous said...

I fallen for it...:P

Unknown said...
This comment has been removed by the author.